WITAMY NA STRONIE
PARAFII
EWANGELICKO-AUGSBURSKIEJ
W ŻARACH
Z FILIAŁEM W ŻAGANIU
Miasto Żary (do 1945 r. - Sorau NL, później krótko - Żóraw)
jest ok. 40-tysięczną miejscowością w polskiej części Łużyc,
rozciągających się od Bogatyni po Gubin.
Nazywane bywa stolicą polskich Łużyc (łużycka nazwa miasta - Žarow).
Na terenie miasta stwierdzono ciągłość osadniczą od czasów prehistorycznych.
Nazwa miasta prawdopodobnie pochodzi od pojawiającej się już w 1007 r. w Kronice Thietmara nazwy Zara. Początkowo osada targowa swój rozwój zawdzięczała traktowi solnemu prowadzącemu z Lipska do Wrocławia. Obok osady, pośród bagien, wzniesiono gród.
W oparciu o te dwa ośrodki staraniem Albrechta von Dewina (ok.1260 r.) lokowano tu miasto
na prawie magdeburskim.
Wkrótce objęło ono swym zasięgiem również osadę założona przez franciszkanów w 1274 r.
Idee ks. Marcina Lutra dotarły tu w 1520 r. i trafiły na bardzo podatny grunt.
Szczególnie chętnie nową myśl przyjmowali liczni tutaj Serbowie Łużyccy.
Dlatego już w 1548 r. ks. Mikławš Jakubica przetłumaczył Nowy Testament
na żarski dialekt języka łużyckiego.
W odróżnieniu od Śląska (patrz: Filiał Żagań),
który dostał się pod panowanie katolickich Habsburgów,
nad Żarami obejmowali zwierzchnictwo kolejno: Piastowie śląscy (do 1364 r.), królowie czescy
(do 1635 r.), elektorowie sascy (do 1815 r.) oraz władcy Prus.
Luteranizm mógł być wyznawany bezproblemowo.
Z tych względów od 1539 r., gdy Saksonia przyjęła luteranizm za główne wyznanie,
do 1945 r. ewangelicyzm był tutaj zawsze wyznaniem dominującym.
Ponieważ protestancki okręg żarski sąsiadował z katolickim Śląskiem,
działały tu kościoły graniczne,
pozwalające kultywować wiarę kilku pokoleniom śląskich ewangelików.
Przez kilka wieków przewaga wyznania ewangelickiego była na tym terenie przytłaczająca.
W 1939 r. jedynie 6,2% mieszkańców powiatu żarskiego było wyznania rzymskokatolickiego.
Po drugiej wojnie światowej kościoły ewangelickie zajęli katolicy.
Wyjątkiem pozostał kościół na Zatorzu (d. Seifersdorf, łuż. Šyborśice),
będący własnością ewangelików, po 1945 r. także polskich.